هنگام کودکی از زندگی سرشار بودیم، بازی می کردیم، می دویدیم و با اشتیاقی بی پایان از کاری به کار دیگر می پرداختیم و با یک بازی ساده مثل قایم باشک، هزار جور فرصت برای پرورش نیروی خلاق تخیل و کنجکاوی خود فراهم می کردیم. به نظر می رسید که هیچ گاه حوصله مان سر نمی رود، هیچ گاه از کاری که در لحظه انجام می دهیم خسته نمی شویم. اما چرا؟ دلیل این همه شوق زندگی در کودکی چه بود؟در کودکی، ما سرشار از احساسات مثبت، شادی، خنده، کنجکاوی، تعجب، اعتماد به نفس و ماجراجویی هستیم. هنوز نیاموخته ایم که نگران شویم، کینه به دل بگیریم و یا از گذشته خود احساس تأسف کنیم. کودکان در ذهن خود و مطابق با خواسته های ذهنی شان زندگی می کنند و این دقیقاً همان چیزی است که به عنوان «سلامت ذهن» مطرح است.
ما در بزرگسالی هم توانایی رسیدن به سلامت ذهن را داریم. واقعیت این است که شیوۀ اجتماعی شدن در دنیای امروز، کم کم از ما آدمهایی صرفاً جدی، اهل تجزیه و تحلیل، تحت فشار، افسرده و فاقد تخیل می سازد. و نتیجه این می شود که دیگر نمی توانیم در لحظۀ اکنون زندگی کنیم. در حالی که بلوغ واقعی، توانایی حفظ وضعیت طبیعی و زندگی کردن در لحظه است.
چرا باید در لحظه زندگی کنیم؟
با زندگی در لحظه، می توانیم تنش های اطراف خود را کاهش داده و در نتیجه روح و جسم سالم تری داشته باشیم.
با زندگی در لحظه آرامش فکری و تمرکز بیشتری داریم.
زندگی در لحظه ما را یاری می کند تا حضوری مؤثرتر و روابطی صمیمانه تر داشته باشیم.
زندگی در لحظه آگاهی های حسی ما را عمیق تر می کند.
زندگی در لحظه به ما می آموزد که از زیبایی های طبیعت لذت ببریم.
زندگی در لحظه قدرت خلاقیت و توانایی های ذهنی ما را زیاد می کند.
زندگی در لحظه، بهترین راه رسیدن به کارکرد سالم روانی است. ولی بودن در لحظه واقعاً چه معنایی دارد؟
زندگی در لحظه را همه ما تجربه کرده ایم. هنگامی که یک بحران را پشت سر گذاشته ایم و یا موقعی که مجذوب زیبایی غروب خورشید و سایر پدیده های طبیعی شده ایم، عاشق شدن، گوش کردن به موسیقی و حتی یک دوش گرفتن ساده، همه و همه می تواند گونه ای تمرکز بر زندگی در لحظه حال باشد. در چنین لحظاتی، تفکرات شخصی دست کم برای زمانی کوتاه، فروکش می کند و زندگی را آن طور که هست می بینیم، زیرا سرعت خود را متناسب با زندگی کاهش داده ایم. این لحظات کمیاب، تنش ها را کم و به ما امید و شادمانی می بخشند.
( گاهی آنچه در ساختمان کاخ خوشبختی آینده به کار می رود، همان چیزی است که از آن برای ساختن زندان حال استفاده می کنیم.)
مریم جهانبخش
کارشناس ارشد مشاوره
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر