چهار نوع کارما برای پیشرفت معنویت در شما
باگاواد گیتا می گوید: "مفهوم کارما دست نیافتنی است". و واقعا اینطور است.
در زبان سانسکریت کلمه کارما به معنی عمل است. سانسکریت کلمات دقیقی را برای درک این مفهوم انتزاعی در اختیار ما قرار می دهد. هر عمل تجربه ای می آفریند که خاطره آن تجربه سامسکارا نامیده می شود. اینها تصاویر ذهنی یا الگوهایی هستند که با تکرار یک تجربه شکل می گیرند. به عبارت دیگر اینها خاطراتی هستند که در نتیجه تجارب گذشته در حافظه خودآگاه فردی و جمعی ما کاشته می شوند.
جمع شدن و ترکیب سامسکاراها با هم واساناها را تولید می کنند. اینها گرایش بالقوه ما برای اعمال آینده هستند. آنها نگرش ، تمایلات و خواستهای ما می باشند. پس می توان گفت که کارما ، حافظه و خواست ، نرم افزار روح ما را در طول زمان هستی می سازند. سامسکارا و واساناها برنامه هایی هستند که افکار و اعمال ما می نویسند. به خروجی و یا نمایش این فرایند سامسارا یا چرخ زمان گفته می شود. مثل یک بازی کامپیوتری که بر اساس انتخاب های قبلی مان ما را هدایت یا محدود می کند. زمان همانند چرخی همواره می چرخد و الگوهای ثابتی را بارها تکرار می کند.
یک توضیح ساده برای کارما اینست که کارما یک پاسخ شرطی است ، گذشته بر حال و همینطور بر گرایشهای ما برای الگوهای شرطی رفتاری تاثیر می گذارد. ما به مجموعه ای از واکنشهای شرطی شده تبدیل می شویم که تحت تاثیر آدمها و شرایط اطرافمان ، نتایج قابل پیش بینی به بار می آورد. از اینرو کارما را می توان یک زندان در نظر گرفت. هدف سفر معنوی فرار از زندان کارما و ارائه پاسخ واقعی روح ماست یعنی خلاقیت. پاسخ ما به جهان هر چه خلاقانه تر و غیر قابل پیش بینی باشد ، ما با خالق جهان هستی همسوتر خواهیم بود. از همینرو آزادی که از گذر از کارما حاصل می شود مشکا یا رهایی نامیده می شود. با شناخت جوهره واقعی خودمان فراتر از زمان ، مکان و علیت از چرخ سامسارا رها می شویم.
خیلی ها می پرسند که آیا کارما معرف یک جهان جبری است؟ جواب اینست که جهان همزمان هم جبری و هم خلاق است. جایی که ما در این گستره پهناور قرار می گیریم بستگی به وضعیت خودآگاهی ما دارد. هرچه خودآگاهی ما آزادتر باشد حق انتخاب بیشتری را تجربه می کنیم. در وضعیت آویدیا (انکار) ما از روی جبر عمل می کنیم. در وضعیت ویدیا (روشنایی) ما بی نهایت انتخاب و خلاقیت داریم. اگرچه گذشته شرایط حال را تعیین می کند ، انتخابهایی که در زمان حال می کنیم بر اساس وضعیت خودآگاهی ماست. هرچه بیدارتر باشیم پاسخ ما به آن شرایط خلاقانه تر و بی قید و شرط تر خواهد بود.
چهار گونه کارما
مرشدین ودایی بین انواع مختلف کارما تمایز قائل شده اند. نوع اول کارمای سانچیتا است. این کارما مجموعه کلیه اعمال گذشته ما را تشکیل می دهد و از آنجاییکه این مرشدین وجود انسان را به یک زندگی فیزیکی محدود نمی دانستند ، اعتقاد داشتند که کارمای سانچیتا انباشته عظیمی از کارما در زندگی های بی شمار ما در گذشته است.
نوع دوم کارما یا کارمای پرارابدا ، اعمال خاصی هستند که برای تجربه در این زندگی برنامه ریزی شده اند. کارمای پرارابدا در حقیقت زیرمجموعه ای از کارمای سانچیتا است. مثل اینکه یک ظرف غذا برای خوردن از آشپزخانه بردارید در حالیکه غذای بیشتری در آشپزخانه برای خوردن هست ولی یک ظرف در این زمان و مکان کفایت می کند. این دو نوع از کارما بیانگر اعمال گذشته ما هستند که در شرایط حال و آینده ما تاثیر می گذارند. این بخش از کارما است که مانند جبر و سرنوشت احساس می شود.
کارمای کریامانا عملی است که در لحظه خلق می کنیم. این کارما انتخابهایی است که در حال انجام می دهیم مثل جورابی که صبح می پوشیم یا سالادی که برای نهار سفارش می دهیم. کارمای آگاما عمل برنامه ریزی برای آینده است و به اهداف و مقاصد ما که می خواهیم در آینده اتفاق بیفتد مربوط می شود. هر دو کارمای کریامانا و آگاما اعمالی هستند که بیانگر خلاقیت ما هستند ، اعمالی که احساس آزادی و اختیار در آنها هست.
قدرت ترکیبی کارما
باید توجه داشت که همه این جنبه های کارما قابل ترکیب با یکدیگر نیز هستند. انتخابهای آزادی که اکنون انجام می دهیم به کارمای محتوم ما در آینده بدل می شوند. ما همچنین می توانیم در حال اعمالی انجام دهیم که باعث تغییر در اثرگذاری اعمال گذشته ما گردد. زمانیکه در مدیتیشن اتمن یا وجود نا محدود خود را تجربه می کنیم ، آن جوهره درونی را که فراتر از تاثیر زمان و مکان و کارماست ، بیدار می کنیم. بنابراین اگرچه ما در دنیای کارما اندیشه و عمل می کنیم ولی دیگر با آن شناسایی نمی شویم و وجود ما به آن محدود نیست. همچنین توسعه ساکشی یا شاهد ساکت با مدیتیشن در طول زمان یعنی خودآگاهی به الگوهای کارمایی یا واساناها ، باعث کاهش تدریجی اثر آنها بر ما خواهد شد و از اینرو آزادی انتخاب و خلاقیت بیشتری در هر شرایطی خواهیم داشت.
در پایان ما می توانیم ازابزار سانکالپا یا اراده برای خلق الگوهای کارمایی جدید در ضمیر خودآگاه خود استفاده کنیم. الگوهایی که به جای فرورفتن بیشتر در سامسارا ما را در آزادی معنوی حمایت می کنند.
کارما زندانی برای روح است ولی تمرین معنوی خود کارمایی است که می تواند ما را از آن زندان برهاند. باگاواد گیتا می گوید "یوگا یک کارمای ماهرانه است". اگر بیاموزیم که با خودآگاهی عمل کنیم ، هر عملی یک کار خلاق و آزاد خواهد بود.
نویسنده: دیپاک چوپرا
مترجم: علی سخاوتی
پست‌ها
