آیا می دانستی که اگر آدم در همه وضعیتها قادر به خندیدن باشد، قدرت مقابله با آنها را نیز پیدا می کند و این مقابله، باعث رشد و بلوغ انسان می شود؟
خنده و گریه باهم هستند. اگر نتوانی بخندی، گریه هم نمی توانی بکنی. آنها جزئی از پدیده ای هستند که نمایانگر حقیقت و اصالت است.
خنده و گریه جزئی از حالت های خلقی و دماغی تو هستند، جزئی از حال و هوای درونی تو هستند که تو را غنی می کنند. ولی به تدریج و با گذر زمان، همه آن را فراموش می کنند. چیزی که در ابتدا طبیعی و خودانگیخته بوده، غیرطبیعی می شود. تو به کسی احتیاج داری که با سقلمه و سیخونک و قلقلک تو را به خنده وا دارد. فقط در این صورت است که می توانی بخندی. برای همین است که این همه لطیفه و جوک در دنیا ابداع شده است.
خنده مقداری انرژی از منبع درونی تو گرفته و آن را به سطح آورده و آزاد می کند. انرژی، خنده را همچون سایه تعقیب کرده و از طریق آن به جریان می افتد. وقتی از ته دل می خندی، طی آن لحظات در حالت مراقبه عمیق بسر می بری چون در این حالت، فکر متوقف می شود. غیرممکن است که آدم همزمان هم بخندد و هم فکر کند. اگر درحین خندیدن فکر کنی، خنده تو ظاهری خواهد بود.
خندۀ از ته دل، باعث ناپدید شدن ذهن می گردد. کل راه و روش مراقبۀ «ذن» این است که انسان را به حالت «بی ذهنی» برساند. خنده یکی از زیباترین راهها برای برای رسیدن به چنین وضعیتی است.
خندیدن گونه ای از آزادگی و وارستگی است. اگر اهل مراقبه باشی، زندگی تو سراسر بخشش می گردد. و تو هرآنچه را که می توانی ببخشی، می بخشی مانند عشق، تفاهم، همدردی، انرژی، ذهن، جان و هرچیز دیگر. هیچ لذتی بیشتر از لذت ناشی از بخشیدن و تقسیم کردن نیست. به همین دلیل است که مردم از دادن هدیه لذت می برند. این کار شادی محض به ارمغان می آورد حتی اگر هدیه از نظر مادی چندان باارزش نباشد.
خنده راه ارتباطی تو با تنها بخشی از دنیاست که از هوش بهره مند است؛ زیرا فقط آدمهای هوشمند هستند که می توانند بخندند. حیوانات هوش لازم برای این کار را ندارند. اما گاهی همین آدمها بقدری چیزها را جدی می گیرند که آن را تبدیل به مانعی بر سر راه خویش می نمایند.
زندگی آنقدرها جدی نیست. بیایید شوخی را جدی تر بگیریم. شوخی بهترین ویتامین روانی است.
مریم جهانبخش کارشناس ارشد مشاوره
پستها
