خوشبختی شما مهمتر است یا فرزندانتان؟

اگر همین حالا از شما به عنوان پدر یا مادر سؤال شود که بزرگترین آرزوی زندگی تان چیست چه جوابی می دهید؟ شاید شما هم مانند خیلی از پدر و مادرهای دیگر بلافاصله جواب می دهید: خوشبختی و سعادتمندی فرزندمان. تجربه این سؤال و جواب نشان می دهد که اکثر والدین نه تنها خوشبختی فرزندانشان را بهترین آرزوی خود می دانند بلکه به این نوع آرزو افتخار هم می کنند و به تصورشان چنین آرزویی نشانه فداکاری آنهاست.

ناراحت می شوید اگر بگوییم که اشتباه فکر می کنید. بله این بزرگترین آرزوی زندگی شما که خوشبختی فرزندتان باشد فکر اشتباهی است. اتفاقاً باید بزرگترین آرزوی زندگی شما خوشبختی خودتان باشد! پدر یا مادری می توانند فرزندشان را خوشبخت کنند که خود افکار و نگرش های مثبتی به زندگی داشته باشند و خوشبختی واقعی را لمس کنند. مسیر خوشبختی های بچه ها از خوشبختی پدر و مادر می گذرد. منظور این نیست که اگر پدر و مادر خوشبخت نباشند، لزوماً فرزندشان هم به جایی نرسند، بلکه می خواهم بگویم اگر برای خوشبختی فرزندتان فکر می کنید قبل از آن این فکر و آرزو را در مورد خودتان هم داشته باشید.

پویایی شخصیت مهمترین شاخصه زندگی متعادل و سالم است. پویایی شخصیت یعنی داشتن فرصت هایی برای دگرگونی و تحول در افکار و فرصت هایی برای بازیابی خود، یعنی انعطاف پذیری و قبول اشتباهات، یعنی فرار از رکود و انجماد فکری.

معمولاً والدین به دلایل زیادی تصور می کنند که به اصطلاح از آنها گذشته و حالا دورۀ بچه هاست. پدر و مادر تمام تلاش و هم وغم خود را صرف راحتی فرزندانشان می نمایند و او را الویت اول زندگی شان قرار می دهند این باعث می شود که توزیع انرژی روانی والدین به صورت مناسبی انجام نگیرد چرا که این انرژی بر روی فرزند متمرکز شده و از قابلیت های انرژی روانی خودشان بی بهره می مانند. ای کاش والدین قسمتی از این تلاش و همت را برای خودشان صرف کنند. پدر و مادر شاداب و سالم، هم خود از زندگی لذت می برند وهم فرزندان از وجود آنها بیشتر بهره می گیرند.

گاه والدین وقتی به این تصور می رسند که دیگر نمی توانند برای خود کاری کنند با استفاده از مکانیزم فرافکنی، سعی می نمایند خوشبختی گمشده را در وجود فرزندان خود بیابند. تأکید بیش از اندازه والدین بر درس خواندن و موفقیت تحصیلی و ایجاد روحیۀ برتری جویی در فرزندان از عوارض نامطلوب چنین تصوری است که معمولاً هم برای والدین و هم برای فرزندان تنش زا و اضطراب آفرین است.

پس اگر نگرش ایستا به زندگی دارید و فکر می کنید امکان تغییر در افکار برایتان وجود ندارد در این نگرش تجدیدنظر کنید. گاهی با مرور فلسفه زندگی خود، آن را مورد بازنگری قرار دهید. این کار فلسفه تربیتی مشخص و موفقی را بوجود می آورد.
امیدوارم این موارد را هرچند هم که کلی باشند شعار تلقی نکنید. اینها واقعیت های زندگی و اموری دست یافتنی هستند. آنچه سخت است همت برای آغاز تغییر در مسیر افکار است. چون این افکار ماست که کهنه می شود. با پویایی و اندیشه، تازگی زندگی را همیشه تجربه کنیم.

«نخستین وظیفه هر فرد آن است که استعدادهای خود را بپروراند و از قوای خویش استفاده کند.» گوته

مریم جهانبخش
کارشناس ارشد مشاوره