هر ساله با بازگشایی مدارس بحث کهنه، اما حیاتی بهداشت مدارس مطرح می شود و مسوولان وعده های شیرینی برای بهبود اوضاع می دهند و در پایان سال تحصیلی نیز با گلایه از نبود بودجه و امکانات توجیهی برای عدم تحقق وعده های خود می آورند تا چند روز دیگر حدود ۱۴ میلیون دانش آموز کشور به استقبال سال تحصیلی جدید خواهند رفت. این موضوع بهانه ای است تا نگاهی جدی تر به بهداشت مدارس داشته باشیم.
مدرسه به عنوان یک ساختار اجتماعی، برای آموزش، محیطی را فراهم می نماید که کودک در آن سال های حساس زندگی خود را سپری می کند. هنگامی که کودک، دبستان را آغاز می کند ۶ سال از عمرش گذشته است و از محیط خانه به واحد اجتماعی مدرسه وارد و با محیط و خطرات تهدیدکننده سلامتی، تماس بیشتری پیدا می کند. به اعتقاد کارشناسان بهداشت، بیماری جسمی یا روحی دانش آموزان فقط یک فرد را تهدید نمی کند، بلکه آینده جامعه را به خطر می اندازد و به همین دلیل رعایت بهداشت در مدارس می تواند تضمین کننده سلامت جامعه باشد. دانش آموزان دوره های مختلف رشد و دوره های حساس زندگی را طی می کنند، بنابراین هر گونه غفلت از سوی والدین، دانش آموزان، معلمان و مربیان، بهای سنگینی را از نظر مادی و معنوی به جامعه تحمیل می کند. آموزش بهداشت در مدارس از وظایف خطیری است که در درجه اول به عهده معلمان و مربیان و در درجه دوم به عهده والدین کودکان است.
اما به نظر می رسد بهداشت مدارس از اولویت چندان بالایی در آموزش و پرورش برخوردار نیست و همواره تحت الشعاع سایر مسائل و موضوعات قرار گرفته است.
براساس تحقیقات انجام شده در سال تحصیلی ۸۷ ـ ۸۶ پیرامون وضعیت سلامت دانش آموزان، ۵/۱۳ درصد از دانش آموزان افزایش وزن دارند و ۱۲ درصد نیز از کاهش وزن و لاغری رنج می برند
در حال حاضر ۸۰ درصد مدارس کشور مربی بهداشت ندارند و براساس آمارها، وزارت آموزش و پرورش با کمبود ۱۶ هزار مربی بهداشت مواجه است و با بازنشسته شدن مربیان فعلی، مشکلات بهداشتی مدارس دوچندان می شود.
براساس شاخص بهداشت جهانی به ازای هر ۷۵۰ دانش آموز باید یک مربی بهداشت وجود داشته باشد ولی در کشور ما برای حدود ۱۴ میلیون دانش آموز تنها ۳۶۰۰ مربی بهداشت وجود دارد که براساس تعریف استاندارد جهانی حداقل باید به ۶ برابر افزایش یابد
برگرفته از سایت آفتاب و نوشته علی اخوان بهبهانی
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر